Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....

το τραγούδι που μου κόλλησε σήμερα....

Παγώνουν οι νύχτες, αδειάζουν οι μέρες
Ξεφτίζουν των φίλων οι καλημέρες
Πολλές ανάσες, τελειώνει ο αέρας
ασήκωτο βάρος το τέλος της μέρας

Ακόμα κι αν έφυγες είσαι κοντά μου
Είσαι η όαση στην ερημιά μου
Ακόμα κι αν λείπεις είσαι μαζί μου
Κάνεις παράδεισο την κόλαση μου

Η πόλη με πνίγει, μα εγώ δραπετεύω
Τα ματιά σου δρόμοι, που μέσα ξεφεύγω
Η πόλη με πνίγει απλά κοίταξε με
σ' αλλιώτικους κόσμους, φυγάδεψε με....

Ακόμα κι αν έφυγες είσαι κοντά μου
Είσαι η όαση στην ερημιά μου
Ακόμα κι αν λείπεις είσαι μαζί μου
Κάνεις παράδεισο την κόλαση μου...........

Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια???

γενικά λατρεύω το προφανές, μου αρέσουν οι ξεκάθαρες εικόνες, τα ίσια λόγια και οι μη αμφίβολες καταστάσεις. κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπάρχει χειρότερη περίπτωση από όταν βρίσκεσαι στην ομίχλη... δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι ούτε φυσικά και αν θα σκοντάψεις στο επόμενο σου βήμα και ακόμα χειρότερα είναι το ότι δεν ξέρεις αν θα υπάρξει καν επόμενο!

δυστυχώς όμως όσο κι αν αποφεύγω επιμελώς τέτοιες περιπτώσεις στην ζωή μου πάντα κάτι γίνεται και ξεγλιστράει πάλι αυτός ο καπνός που καλύπτει κυρίως το μυαλό μου. η λύση λοιπόν είναι μία! ΔΕΣ ΤΙΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ! αυτές ποτέ δεν κάνουν λάθος! οι ενδείξεις είναι αυτές που κάνουν ότι μπορούν για να ξεθολώσουν το τοπίο, αυτές που ακόμα και αν τις αγνοείς όχι μόνο εξακολουθούν να υπάρχουν αλλά πληθαίνουν και διογκώνονται και σου φωνάζουν με όση τσιρίδα τους έχει απομείνει: ΞΥΠΝΑ!!!!

λατρεύω λοιπόν και τις ενδείξεις και τις λογαριάζω πάντα, ίσως και περισσότερο από κάθε άλλη μαρτυρία γιατί είναι ακούσιες, αδιαμφισβήτητες και ανιδιοτελείς. δεν υπάρχουν επειδή σε συμπαθούν και σ'αγαπάνε αλλά απλά γιατί υπάρχουν. απορώ μάλιστα πως κάποιοι άνθρωποι επιβιώνουν όταν τις αγνοούν, όταν προσποιούνται πως δεν τις βλέπουν... αισθάνονται καλά με αυτό? όταν εθελοτυφλούν? θεωρούν πως αν κλείσουν τα μάτια και τ'αφτιά τους θα αλλάξει κάτι? τσ, τσ, τσ..... τίποτα δεν αλλάζει, απλά παρατείνεται η αγωνία. δίνεται θα έλεγα μια μικρή παράτασή στο ήδη προδιαγραφόμενο τέλος... προσωπικά το απεχθάνομαι αυτό, το βλέπω ως ένα μικρό δείγμα δειλίας και κακομοιριάς.

πίσω πάλι στις ενδείξεις που από αυτές προήλθε και ο τίτλος "τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια". η πολύ συμπαθής αυτή παροιμία κρύβει μεγάλη σοφία πίσω από τις αστείες στο σύνολο τους λέξεις και κατ' εμέ θα έπρεπε να το έχει ο καθένας πάντα μέσα στο μυαλό του, ή σε μια μπλούζα εκτυπωμένο ή σε ταμπέλα που θα κρέμεται από το λαιμό μας... με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τελοσπάντων να μας υπενθυμίζει την παρουσία της. όχι ότι αυτό θα αλλάξει κάτι αλλά θα είναι ένα βήμα έστω στο να μάθει κάποιος να μην κλείνεται στον ψεύτικο παράδεισο που έχει φτιάξει αλλά να παραδεχτεί και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητά στην οποία αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσει........

να έρχεσαι στον ύπνο μου.............

Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά
από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με
αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,
με τα πόδια...
να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
μια πάνω
και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
να τρώμε καρμπονάρα,
να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
των παραισθήσεων,
να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,
να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
και να σε τραμπαλίζω
και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....

έφαγα φλασιά...............

σήμερα έφαγα αυτό που λέμε φλασιά.......

είναι από εκείνες τις ιδέες που ξαφνικά προβάλλουν στο μυαλό σου κ ανάβουν όλα τα φώτα? ξέρεις τώρα, όταν σκέφτεσαι κάτι πάρα πολύ για αρκετές μέρες και άκρη δεν βγάζεις, ώσπου για μια και μόνο μικρή στιγμούλα .... μπαμ!!!! σου σκάει στο μυαλό μια τρελή λύση που συνήθως αρχίζει να φαντάζει όλο και πιο λογική , μέχρι που στο τέλος είσαι απόλυτα πια πεπεισμένος ότι επιτέλους έβγαλες άκρη....

κάτι τέτοιο έπαθα σήμερα...

εκεί που καθόμουν ήσυχα κι ωραία στον υπολογιστή μου, μπαμ!!! με χτύπησαν όλα τα φώτα του ακατάστατου του μυαλού μου... όλα φάνηκαν πια καθαρά... οι προβολείς άναψαν και γυρίζουν γύρω γύρω φωτίζοντας κάθε μια μικρή άκρη που μέχρι τώρα κρυβόταν συνειδητά στο μαύρο σκοτάδι, φοβούμενη αυτή την στιγμή πλήρους φωταγώγησης.

έτσι λοιπόν μια ωραία κυριακάτικη μέρα άναψαν τα φώτα του μυαλού μου και δεν λένε να σβήσουν... δυστυχώς....

προσπάθησα αγωνιωδώς να τα κλείσω αλλά αυτή η τρελή ιδέα που όσο παει μου μοιάζει όλο και πιο λογική βρίσκει δρόμους και ξανατρυπώνει μέσα και δώσ' του πάλι απ'την αρχή... την παλεύω με νύχια και με δόντια και τίποτα...δεν μπορώ να την αγνοήσω, δεν μπορώ να την κάνω να σταματήσει. όχι, πια γιατί η καταραμένη είναι σωστή και το ξέρω. μου το λέει το μυαλό μου , το ένστικτο μου, οι καταστάσεις ... τα πάντα!!!

ήταν ανάγκη να ξεπροβάλλει? ήταν ανάγκη να εμφανιστεί και να μου χαλάσει την μέρα?? και τώρα να μην ξεκουμπίζεται??και ο μόνος τρόπος που θα την έκανε να φύγει να είναι εκτός πιθανοτήτων??

με μια λέξη SHIT!!!

"KEMAΛ"

ΚΕΜΑΛ

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που πίστεψε πως θ' αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, στη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά 'κεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, κι απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που απ' τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Τόσο μακρινό και τόσο αληθινό.... αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ....