να έρχεσαι στον ύπνο μου.............

Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά
από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με
αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,
με τα πόδια...
να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
μια πάνω
και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
να τρώμε καρμπονάρα,
να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
των παραισθήσεων,
να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,
να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
και να σε τραμπαλίζω
και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....

έφαγα φλασιά...............

σήμερα έφαγα αυτό που λέμε φλασιά.......

είναι από εκείνες τις ιδέες που ξαφνικά προβάλλουν στο μυαλό σου κ ανάβουν όλα τα φώτα? ξέρεις τώρα, όταν σκέφτεσαι κάτι πάρα πολύ για αρκετές μέρες και άκρη δεν βγάζεις, ώσπου για μια και μόνο μικρή στιγμούλα .... μπαμ!!!! σου σκάει στο μυαλό μια τρελή λύση που συνήθως αρχίζει να φαντάζει όλο και πιο λογική , μέχρι που στο τέλος είσαι απόλυτα πια πεπεισμένος ότι επιτέλους έβγαλες άκρη....

κάτι τέτοιο έπαθα σήμερα...

εκεί που καθόμουν ήσυχα κι ωραία στον υπολογιστή μου, μπαμ!!! με χτύπησαν όλα τα φώτα του ακατάστατου του μυαλού μου... όλα φάνηκαν πια καθαρά... οι προβολείς άναψαν και γυρίζουν γύρω γύρω φωτίζοντας κάθε μια μικρή άκρη που μέχρι τώρα κρυβόταν συνειδητά στο μαύρο σκοτάδι, φοβούμενη αυτή την στιγμή πλήρους φωταγώγησης.

έτσι λοιπόν μια ωραία κυριακάτικη μέρα άναψαν τα φώτα του μυαλού μου και δεν λένε να σβήσουν... δυστυχώς....

προσπάθησα αγωνιωδώς να τα κλείσω αλλά αυτή η τρελή ιδέα που όσο παει μου μοιάζει όλο και πιο λογική βρίσκει δρόμους και ξανατρυπώνει μέσα και δώσ' του πάλι απ'την αρχή... την παλεύω με νύχια και με δόντια και τίποτα...δεν μπορώ να την αγνοήσω, δεν μπορώ να την κάνω να σταματήσει. όχι, πια γιατί η καταραμένη είναι σωστή και το ξέρω. μου το λέει το μυαλό μου , το ένστικτο μου, οι καταστάσεις ... τα πάντα!!!

ήταν ανάγκη να ξεπροβάλλει? ήταν ανάγκη να εμφανιστεί και να μου χαλάσει την μέρα?? και τώρα να μην ξεκουμπίζεται??και ο μόνος τρόπος που θα την έκανε να φύγει να είναι εκτός πιθανοτήτων??

με μια λέξη SHIT!!!